Πεσμένη, ματωμένη, με δάκρυα στα μάτια
Μου άπλωσες το χέρι σου, να με βοηθήσεις να σηκωθώ
Μου είπες πως θα περπατήσουμε μαζί
Θα με στήριζες και θα με φρόντιζες
Αρνήθηκα
Η δύναμή μου ήταν πολύ και θα σε τραβούσα κάτω
Αποφάσισα να σηκωθώ μόνη μου
Σε απομάκρυνα
Μου θύμωσες αλλά κατάλαβες
Πέρασε καιρός
Εμαθα και πάλι να τρέχω
Όλες μου οι πληγές επουλώθηκαν
Είχα σηκωθεί και μάθει να ζω μόνη μου
Τα είχα καταφέρει
Πέρασε καιρός
Σε βρήκα κάπου τυχαία
Σου άπλωσα το χέρι μου
Όχι για να σε σηκώσω, αλλά να περπατήσουμε μαζί
Να με κρατάς και να μην πέσω πάλι
Να είμαι δίπλα σου, ευτυχισμένη
Χωρίς να σκέφτομαι τις παλιές μου πληγές
Να κοιτάω μόνο μπροστά
Θα περάσει καιρός
Για να φτάσουμε στο τέλος
Εκείνο το τέλος που δεν το ξέρει κανείς
Και θα το ανακαλύψουμε μαζί
1 σχόλιο:
κοριτσακι μου...
θα εισαι ευτυχισμενη γιατι αξιζεις καθε καλο..
ευχομαι ποτε να μην ανοιξουν ξανα αυτες οι πληγες και να περπατας πλαι πλαι πιασμενη σφιχτα με το κομματι εκεινο της ψυχης σου που θα σε ολοκληρωνει και θα σε συμπηρωνει για μια ζωη...
Μη ξεχνας,εγω ειμαι εδω,οτι κι αν συμβει...ακομα κι αν πεσεις θαμια εκει να σε σηκωσω ματια μου,μαζι στα ευκολα και στα δυσκολα..ναι;
φιλι γλυκο!!!
Δημοσίευση σχολίου